Druga część opowiadania

Teraz druga jego część:

"Bo ty nie wiesz, jak to jest, jak to boli. To nic, że piętno nie jest wypalone na czole, skoro istnieje w środku. O, tutaj. Serce. Czym jest serce? Rozbitym pucharem. Zlepkiem kawałków. Wypełnionych pogardą do samej siebie. Skrywanej przed światem i przed sobą. Akceptacja? Czego? Jestem, jaka jestem.
Ale nauczono mnie innego postrzegania świata. Myśli kłębią mi się w głowie, a powiedzieć nic nie mogę... a zrozumieć nic nie mogę. Dlaczego ja? Wyróżnienie? Naznaczenie? Być innym, zawsze znaczy być gorszym. Bez względu na słowa o akceptacji. A jeśli się nie pasuje nigdzie? Jeśli nie przystaje się do żadnego ze światów, co wtedy? Jak żyć?"