Step by step

Czasami chciałabym powiedzieć "bez komentarza" kiedy ktoś prosi bym opowiedziała o swoim życiu. Gdybym teraz miała powiedzieć co myśle i czuje nie potrafiłabym tego ująć w kilku zdaniach. Zastanawiam się jaki jest sens w ciągłym podnoszeniu się z ziemi po kolejnych kopniakach życia i czemu znów wylądowałam na kolanach. Może nie ma żadnego??

Już nawet sny od dłuższego czasu nie przynoszą mi ukojenia po całym dniu walki nie wiadomo z czym.. Jak można odpocząć kiedy wybudzasz się co pół godziny a śni Ci się że trzymasz czaszke swojego taty w dłoniach??  Czuje się wycieńczona psychicznie i fizycznie, a w moim życiu zabrakło sensu który trzymałby mnie przy myśli, że warto dalej iść przez życie z podniesioną głową. Od dawna nie mam żadnej bariery ochronnej a każdy cios uderza prosto w serce które leży na podłodze deptane przez ludzi. Nie robią tego specjalnie.. oni po prostu go nie zauważają..

Obiecałam że nie uronie łzy i słowa dotrzymuje, chociaż to ciężkie kiedy widzisz jak osoba Ci najdroższa z każdą chwilą oddala się coraz bardziej. Patrzysz jak krok za krokiem odchodzi i nic nie możesz na to poradzić. Może to głupie ale w głowie już słysze słowa "Przepraszam..Zostaniemy przyjaciółmi?", a w tle odgłos łamanego serca.. Siedząc na religii zauważyłam na ścianie małą kartke a na niej cytat "Przyjacielem jest ten, kto wie o Tobie wszystko i nie przestaje Cie kochać".. Wyrył mi się w pamięci, a reszta pozostaje milczeniem..